Oud-collega Jasmin Eweg brengt prachtig boek uit

In het boek ‘Samen zitten’ vertellen 9 vrouwen over hun leven in de gevangenis. Aan de hand van collages vertellen de vrouwen over hoe ze in de gevangenis terecht zijn gekomen, hoe ze het daar hebben ervaren en hoe de gevangenisstraf hen nog steeds achtervolgt. Het boek is geschreven door oud-collega Jasmin Eweg. Wij gingen met haar in gesprek! 

Kun je vertellen hoe dit boek tot stand is gekomen? 
Mijn masterscriptie Criminologie ging over sociale relaties tussen vrouwen in detentie. Ik had twee redenen om dit boek te schrijven. Als dank aan de vrouwen voor hun medewerking opdat zij elkaars verhaal kunnen lezen en hier steun, herkenning en inspiratie uit kunnen halen. En omdat de verhalen interessant zijn voor andere vrouwen die te maken hebben met detentie, mensen in het werkveld of mensen die graag meer willen leren en begrijpen over de mens achter een delict.  

Hoe vond je het om hiermee bezig te zijn? 
Heel leerzaam, ik heb ontzettend veel respect gekregen voor de vrouwen. Het bleek erg goed om te werken met een creatieve methode. Doordat de vrouwen zelf, al vertellend, een collage maakten kwam het gesprek natuurlijk en vanzelf op gang. Ze hebben hard gewerkt om te komen waar ze nu zijn. Soms was het ook confronterend. In één van de vrouwen herkende ik mijzelf heel erg. We zijn dezelfde leeftijd en konden lachen om dezelfde dingen. Toen zij haar verhaal deed besefte ik me: ‘dit had mij ook precies kunnen overkomen, en dan had ik in haar schoenen gestaan.’ Het werd me duidelijk hoe dun de lijn kan zijn tussen vast en vrij. 

Welk moment uit het boek staat je het meeste bij? Waarom? 
Dat één bank zo een verschil kan maken. Esmee vertelt dat ze een personeelslid had overgehaald om zijn oude bank neer te zetten op de afdeling. Vanaf toen gingen de dames elke zondagochtend koffiedrinken op die bank en het bezoek bespreken van die dag en wat ze bezighield. Op een gegeven moment wist elke gedetineerde van de afdeling: ‘zondag is koffieochtend bij de bank.’ Ze zorgden dan dat er altijd wat lekkers gebakken was. Dit deed ze even vergeten dat ze vastzaten.  

Het is een indringend, mooi, informatief en moedig boek geworden. Indringend vanwege de soms nare en pittige ervaringen van de vrouwen en de realistische wijze waarop het is opgeschreven. Mooi omdat het ontroert en er ook inzichten zijn ontstaan bij een aantal van de vrouwen. Informatief omdat er niet veel bekend is over vrouwen in detentie. En moedig dat Jasmin dit onderwerp heeft gekozen en hiermee dit onder de aandacht brengt. En natuurlijk ook heel moedig van de vrouwen die hun verhaal hebben verteld - Monique van Schaik. 

Wat hoop je met dit boek te bereiken? 
Er is nauwelijks geschreven over het leven van vrouwen in detentie. Tijdens mijn studie leerde ik over hoe, met name vrouwen, naast dader ook vaak slachtoffer zijn. Wat je hoort over ‘daders’ is vaak via media. Mediaberichten geven vaak weinig context of achtergrondinformatie, waardoor de complexiteit van een delict niet aan bod komt. Via de verhalen in dit boek wil ik meer nuance laten zien en het verhaal achter een gedetineerde zichtbaar maken. Hierdoor hoop ik op meer begrip voor vrouwelijke delinquenten en een humanere aanpak. Daarnaast hoop ik dat dit boek de dialoog over het onderwerp stimuleert. Met dit boek wil ik laten zien dat ieder mens uniek is en je niet kunt spreken over één groep 'delinquenten' en er dus niet één gepaste behandeling bestaat. Zoals de vrouwen ook in het boek aangeven: voor effectieve behandeling is maatwerk nodig.  

Kunnen we in de toekomst nog een ander boek of een vervolg van je verwachten? 
Ik vond het inspirerend om met de creatieve methode van collages te werken. Het lijkt me leuk om in de toekomst te kijken op welke manier andere creatieve methodes zoals poëzie, foto opdrachten of kunst kunnen bijdragen aan het vertellen van iemands verhaal. 

Bestel 'm nu!
Je kan dit boek bestellen via iedere boekhandel die aangesloten is bij het Centraal Boekhuis of online via bol.com: bit.ly/3P7HK7k.