“Mijn enige wapen is een pen”
“Mijn enige wapen is een pen; ik vecht slechts met woorden. Ik noem mezelf vaak een freedom writer, freedom fighter.
Ik schrijf gedichten omdat ik tongen wil losmaken. Ik wil taboes doorbreken en dingen bespreekbaar maken. Zo wil ik graag een boekje opendoen over mensenrechten die op grote schaal geschonden worden en migranten die zich verscheurd voelen.
Inkt als bloed
Hierbij kom ik op voor eenieder die ‘anders’ is. Van huis uit ben ik islamitisch, maar mettertijd ben ik christen geworden. Jezus werd immers ook beschimpt en gestenigd omdat hij ‘anders’ was. Inmiddels weet ik: haat bestrijd je niet met haat, maar met liefde. Vaak via poëzie en dan vloeit de inkt uit mijn pen als het bloed uit gapende wonden.
‘Haat bestrijd je niet met haat, maar met liefde’
Spiegel
Met mijn gedichten houd ik mezelf geregeld een spiegel voor. Dankzij het schrijven voel ik weer: het positieve, maar ook negatieve emoties. Met mijn gedichten krijg ik grip op m’n gevoelens. Wanneer ik – als rebel in de cel – mijn woede en angsten niet achter me laat, zal ik ook buiten die vier muren nooit vrij zijn.
Plakdagboeken
De meeste gedichten, liedteksten, verhalen en tekeningen die in mijn plakdagboeken belanden, vervullen me met trots. Tegelijkertijd voel ik ook verdriet en eenzaamheid. Toch wil ik geen barricades voor mezelf opwerpen, ik ga geen gevoelens blokkeren. Juist daarom schrijf ik: ik wil niets vergeten. Ik schrijf om mijn trauma’s te verwerken, maar soms wegen de feiten behoorlijk zwaar.
Troost
Daarom denk ik tijdens mijn detentietijd dikwijls aan het gedicht Im Nebel van de overleden Duitse dichter-schilder Hermann Hesse. Ik las het al op jonge leeftijd en op een of andere manier biedt het me nog steeds troost. De eerste regels van In de Nevel luiden als volgt:
Vreemd om door de nevel te gaan!
Eenzaam is elke struik en steen,
Geen boom ziet de andere staan,
Ieder is alleen.
Het is geen vrolijk vers, maar die laatste regel sterkt me. Iedereen hoort alleen wat hij begrijpt, schreef de Duitse dichter-schrijver Johann Wolfgang von Goethe zo’n tweehonderd jaar geleden al. Ik noem dat een kwestie van perspectief. Dat besef geeft me kracht en de wens om mijn stem te laten horen. Tenslotte schrijf ik om dingen te delen, bruggen te bouwen én hoop uit te dragen."
----------
Vriendschap is een zegen
Een gebaar daarvan is een teken
Kleuren als nooit tevoren
Alsof ze zijn uitverkoren
Zie ik in jou
En soms als het me benauwt
Denk ik aan
Hoe het zou moeten gaan
Utopia?
Ja …
Maar ik heb het gevonden
In jou
On-ontbonden
Ayhan Nolan