“Het Exodusherfstkamp faciliteert onze saamhorigheid”
Gedetineerde Dirk kreeg een langdurige straf en deed afgelopen jaar voor de derde keer mee aan het Exodusherfstkamp. Dankbaar blikt hij terug op drie dagen vol ‘tijd, ruimte, rust en verbinding‘.
“Dankzij het Exodusherfstkamp heb ik een bijzondere band met mijn zoon gekregen. Sterker, denk ik. Anders. Gedurende die drie dagen ben je namelijk voortdurend samen; je kunt je echt uitgebreid met z’n tweetjes binnen een eigen bubbel bewegen. Tegelijkertijd is er steeds een enthousiaste Exodusvrijwilliger die je als een soort buddy ondersteunt wanneer je het even moeilijk hebt. Het herfstkamp kan mij niet lang genoeg duren. Ik krijg er niet alleen de mogelijkheid om urenlang met mijn zoon te kletsen en te knuffelen, maar ik kan hem ook rustig met zijn huiswerk helpen of spelletjes met hem doen. Ook kan ik gewoon kijken naar wie hij is wanneer hij speelt of zijn brood smeert.
‘Tijdens het Exodusherfstkamp kan ik urenlang met mijn zoon kletsen’
Beeldbellen
Op de vadervleugel waar ik vastzit, mag ik drie keer per week beeldbellen. Zo kan ik bijvoorbeeld zien hoe mijn zoon aan het gamen is, en zit ik heel even in zijn wereld. Met mijn dochter kan ik eveneens beeldbellen. Zij was negen toen ik naar binnen ging en ze is nu volwassen. Ook zij heeft zeker de behoefte om mij te blijven zien of te spreken. Zo komt ze op de laatste dag van het Exodusherfstkamp langs en op andere bezoekmomenten. Ondanks dat ik vastzit ben ik wel hun vader; een vader die ze nodig hebben.
Gezichtsuitdrukkingen
Hoe dan ook blijven er ontzettend veel dingen die mijn kinderen meemaken − thuis of op school − die ik niet meekrijg. Denk alleen al aan alle verjaardagen of allerlei gezichts-uitdrukkingen die ik enkel achteraf op foto’s kan bekijken. Zodra ik daaraan denk, voel ik me plots nogal neerslachtig. Tijdens een normaal bezoekmoment in de gezinskamer kun je niet zo goed een-op-eengesprekken voeren. Bovendien moet je alles wat er speelt dan binnen tweeëneenhalf uur ‘oplossen’. Het Exodusherfstkamp is echt even onbeperkt genieten. Het samenzijn zorgt voor tijd, ruimte, rust en verbinding; precies wat we allebei nodig hebben om vooruit te kunnen.
‘Het Exodusherfstkamp is echt even onbeperkt genieten’
Troosten
Ik vind het belangrijk om verbonden te blijven met mijn kind. Het Exodusherfstkamp faciliteert onze saamhorigheid. Het is fijn om bij mijn zoon te kunnen zijn en hem zo nodig te troosten. Ik schiet hem graag te hulp, bijvoorbeeld met veters strikken. Tijdens het herfstkamp kan ik lekker met hem stoeien. Ik kan hem even dragen en hem vertellen dat hij later mag worden wie hij wil, zolang hij maar zijn best doet.
Leerschool
De meeste mensen die zitten, willen doen wat ze altijd al deden. Binnen regeren de sterke verhalen, het ego en het testosteron. Als je wilt, kun je hier elke dag vechten, maar voor mij is de gevangenis de beste leerschool om bedreven te worden in het in toom houden van mijn impulsiviteit. Ik heb hier geleerd om dingen los te laten; anders heb ik alleen mezelf ermee. Binnen ben ik kalmer geworden; de focus ligt nu op mijn gezin. Al zou ik alles wat ik bezit moeten verkopen en als vuilnisman moeten werken; mijn kinderen gaan voor. Ze zijn mij ontzettend dierbaar. Het zijn mijn diamantjes die me op het rechte pad houden. Juist daarom vind ik het intens moeilijk om te zien hoe zij me moeten missen.
‘Mijn kinderen zijn mijn diamantjes die me op het rechte pad houden’
Zelfacceptatie
Mijn detentietijd kan ik helaas niet terugdraaien. Ik heb een knop omgezet en zeg wel eens als mensen klagen: if you can’t do the time, don’t do the crime. Om de dagen en jaren zo onbewogen mogelijk door te komen en om mijn schuldgevoel naar mijn vrouw en kinderen nog enigszins behapbaar te maken, ben ik fanatiek aan de slag gegaan met zelfacceptatie. Ik mediteer regelmatig en heb veel boeken gelezen van schrijvers als Eckhart Tolle, Deepak Chopra en Wayne Dyer. Daarnaast vormt sporten vormt voor mij een belangrijke uitlaatklep.
Dankbaar
Dankzij mijn vrouw, die al jaren zonder mij het gezin draaiende houdt, kon en kan ik nog steeds bezoek krijgen van mijn kids. Zij moet thuis de kinderen troosten als ze verdrietig zijn, omdat ik er ‘nooit’ ben. Ik ben erg dankbaar dat zij mij al die jaren gesteund heeft en aan mijn zijde staat. Zo is het straks aan mij om mijn volledige steun aan mijn vrouw en kinderen te geven.
Universum
Zolang buiten de gevangenis alles goed gaat met mijn gezin – met hun gezondheid, geluk, liefde en vrijheid – dan red ik me binnen wel. Als ik klotenieuws krijg, dan vind ik het wel lastig dat ik van technische dingen zoals beeldbellen afhankelijk ben. Dan zucht ik diep en denk ik tja … Er zijn nu eenmaal zaken die je aan het universum moet overlaten. Wel weet ik inmiddels diep van binnen: behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden.”