“Ik vergat even dat ik in de gevangenis zit”
Eind april organiseerde Stichting Exodus Nederland weer twee Exoduslentekampen! Met diverse collega’s en vele vrijwilligers waren we dit jaar met onze kampen voor de eerste keer in de PI Roermond en daarnaast waren we aanwezig in Justitieel Complex Zaanstad. Drie dagen lang konden kinderen urenlang tijd doorbrengen met hun gedetineerde vaders. En drie dagen lang zagen we non-stop ontelbare omhelzingen en lachende gezichten.
Van meedoen aan een heus kleurfeest en een intensieve voelbalclinic van Yves Moors, Nederlands kampioen freestyle voetballen, tot het laten maken van mooie gezinsfoto’s, een swingende muziekworkshop volgen en samen Bossche bollen maken: het enthousiasme en de bedankjes waren niet van de lucht!
Knuffelen
Steeds opnieuw vertelden de vaders hoe blij ze waren met de mogelijkheid om meerdere uren achter elkaar bij hun kinderen te kunnen zijn; om samen te eten, te tekenen, te voetballen, muziek te maken, te knutselen en te knuffelen … Steeds opnieuw zeiden de kinderen hoe fijn ze het hadden. Zo waren er zelfs twee meisjes die op verschillende momenten zeiden dat ze ‘de mooiste dag’ van hun leven beleefden.
“Wat mij het meest heeft geraakt tijdens het kamp, is dat je de vaders en kinderen echt naar elkaar toe ziet groeien door alle tijd die ze met elkaar krijgen”, vertelt projectmedewerker Daniëlle Vestjens. “Je ziet ze genieten van elkaar, je ziet ze ontspannen omdat ze niet op de klok hoeven te kijken en ze voeren weer diepere gesprekken.”
Vertrouwen
Sommige gezinnen lunchen voor het eerst in vier jaar weer eens met elkaar … Vestjens hoorde tijdens het lentekamp ook het volgende van een vader: “Ik kan mijn zoon eindelijk weer het vertrouwen geven dat ik er nog steeds voor hem ben, dat ik onvoorwaardelijk om hem geef en dat hij altijd bij me terechtkan.” Daarnaast vertelde een andere vader dat hij – door activiteiten samen te doen en tijd te hebben voor elkaar – echt ‘andere dingen’ kon bespreken.
Puberkwesties
Zo kon hij zijn kind verder helpen met schoolkeuzes, maar kon zijn zoon ook z’n verhaal kwijt over ‘puberkwesties’. Vooraf had zijn zoon bedenkingen ‘bij zoveel dagen tijdens de vakantie in de gevangenis doorbrengen’, maar achteraf bleek dat hij de uren met zijn vader ‘voor geen goud had willen missen’. Vestjens: “Wat je vooral ziet gebeuren, is dat vaders en kinderen weer naar elkaar toe ziet groeien.”
Groot verschil
Projectmedewerker Sanne Bredenoort beaamt die groei. In Justitieel Complex Zaanstad zag ze hetzelfde gebeuren: “Ik vind het geweldig om te zien hoe de band tussen vaders en hun kinderen stapsgewijs sterker wordt. We bespeurden een groot verschil tussen de eerste en de laatste kampdag. Je merkte binnen een paar dagen al grote veranderingen: aan het einde van de week zag ik geen groep gedetineerde mannen meer, maar betrokken vaders en hun kinderen.”
Veilige ruimte
Ook projectleider Marieke Van Zwam kijkt dankbaar en vol voldoening terug op het Exoduslentekamp: “Ik vond het prachtig om te zien dat gedurende de week steeds meer kinderen op onze kamplocatie in Susteren (Limburg) mochten blijven slapen; dat kinderen zich veilig genoeg voelden om na een lange dag in de PI nog met ons mee te gaan. Dat is een teken dat we een veilige ruimte bieden waarin iedereen zichzelf kan zijn. Ik ben heel trots dat we met elkaar een veilige bedding hebben gecreëerd in een onveilige setting.”
De woorden van gedetineerde Gerrit galmen nog na. Hij zei: “Hier kan ik kwetsbaar zijn. Als ik straks de trap op ga, dan blaas ik mezelf weer op.” Piet, een andere vader, benadrukte dat het Exoduskamp hem ‘uit de overleefstand’ haalde: “Het voelde alsof ik op vakantie was. Ik vergat even dat ik in de gevangenis zit.”
---