Vrijwilligers Peter en Marie-Thérèse geven sinds 2018 de training Mijn Kind & Ik (MKI) in de PI Vught.
Marie-Thérèse: “Toen ik in 2018 werd gevraagd om de MKI-training te geven, heb ik gezegd dat ik geen papa ben én ook geen mama. Dat werd als een voordeel gezien: ‘Want jij gaat niet vertellen hoe goed dat je het zelf hebt gedaan met je kinderen.’ Daarop heb ik de klus aanvaard en speel ik soms de advocaat van de duivel. Ik stel vragen die niet zo gauw worden gesteld. Hierdoor hebben we dan hele interessante gesprekken, passend in het thema van de bijeenkomst.”
Peter: “Ik ben vervolgens eind 2018 door Marie-Thérèse gevraagd om dit werk te doen. Na bestudering van het materiaal en een gesprek met de coördinator MKI heb ik besloten om vrijwilliger bij Exodus te worden. Vooral ook omdat het iets totaal anders is dan wat ik tijdens mijn werkzame leven heb gedaan. Het leek me gewoon leuk!”
Marie-Thérèse: “We vullen elkaar goed aan. Peter is een trotse vader van twee dochters en opa van een kleinzoon. De échte papazaken neemt hij daarom altijd voor zijn rekening. Ik ben nummer drie uit een gezin van zeven kinderen en kan op mijn manier weer een steentje bijdragen. Ik heb tijdens de coronaperiode samen met projectleider Marieke van Zwam het handboek geredigeerd, herschreven, uniformer en gebruikersvriendelijker gemaakt. Dat was een hele klus. Ik kon verbanden leggen en de samenhang zien doordat ik me had verdiept in de Exodusorganisatie. Dat geeft een meerwaarde aan het lesmateriaal.”
Peter: “Ja, dat was een perfect uitgevoerde klus. Chapeau, dames! Wij gebruiken het lesmateriaal als leidraad en kapstok om de stof aan de man te brengen, waarbij we de individuele capaciteiten van de vaders monitoren en vol proberen te benutten. Daarnaast starten we groepsdiscussies om zo de bijeenkomsten ‘levendig’ te houden. Er zijn ook wel bijeenkomsten die er echt inhakken bij de vaders. Je ziet ze dan heel klein worden, als ze zich beginnen te realiseren wat voor een impact hun detentie heeft op het gezin, maar vooral op het kind.”
Marie-Thérèse: “Ja, het verdriet om het gemis van hun kinderen wordt dan zicht- en voelbaar. En dat is tevens wat mij motiveert om dit werk te doen. Het is mijn overtuiging dat elk mens iets goeds in zich heeft. Wat wij ook regelmatig ervaren, is hoe de vaders elkaar steunen, adviezen geven en opvangen als iemand het moeilijk heeft.”
Peter: “Waar ik me ook over verbaas is dat er vaders deelnemen, waarvan je denkt: ‘Wat doe je hier? Je bent al een goede vader.’ Toch blijkt dat zelfs die vaders nog wat kunnen leren. Dat motiveert mij enorm. Bij de laatste bijeenkomst evalueren we de afgelopen periode met de vaders. Helemaal op het eind krijgen de vaders een certificaat van deelname en een op de persoon geschreven tekstje, met altijd een positieve noot. Je ziet de vaders dan helemaal opbloeien en glunderen, want er zitten vaders tussen die nog nooit een diploma hebben behaald!”
Marie-Thérèse: “Ja, dat is heel mooi. Tijdens de evaluatie komt altijd naar voren dat de deelnemers zich op hun gemak hebben gevoeld, zich gezien en gehoord voelden. Onlangs zei een vader dat hij had geleerd om ‘honderd procent naar binnen te kijken’.”
Peter: “Ik kwam laatst toevallig een oud-deelnemer van de training tegen. Het ging goed met hem, maar vooral het contact met zijn kinderen. Dat is toch leuk om te horen? Zouden wij daar een beetje aan hebben bijgedragen? In elk geval extra motivatie om door te gaan met dit werk, vind je ook niet?”
Marie-Thérèse: “Mee eens. Ooit heb ik gezegd dat ik alleen vrijwilligerswerk wilde gaan doen als het iets héél bijzonders zou zijn …”