Linda (51) werkt sinds april dit jaar als OKD-vrijwilliger in verschillende PI’s in de omgeving van haar woonplaats Hellevoetsluis. Ze is een zorgzame singlemoeder van een 19-jarige zoon en17-jarige dochter. Na het overlijden van haar eigen vader ging Linda op zoek naar heling. Die vond ze bij Exodus door vaders in detentie weer met hun kind(eren) te herenigen. Inmiddels is ze bekeerd tot het Christendom en gaat ze vaak naar de kerk. Dat ze ook van schrijven houdt, blijkt wel uit haar verhaal hieronder. In de toekomst hoopt ze een autobiografie uit te brengen waar ze al sinds 2019 aan werkt. Hierin beschrijft ze onder andere de lessen die ze heeft getrokken uit het turbulente leven dat ze tot een aantal jaar geleden zelf leefde.
Wat? Werk jij als vrijwilligster in de gevangenis voor gedetineerden? Waar begin je in Godsnaam aan?
Zo begint het gesprek meestal als ik mensen vertel wat ik als vrijwilligster doe. Och die arme kinderen. Moeten ze nu hun vader gaan bezoeken achter de tralies? Is dat wel verstandig?
Ja, zeg ik dan. Waarom niet? Het zijn en blijven mensen en vaders. Je moest eens zien hoe blij ze zijn als zij hun vader weer zien. De hereniging is het mooist en in de meest pure vorm die je meemaakt en mag aanschouwen. Hoe mooi is het dat ik als vrijwilligster de moeders verslag kan brengen dat alles goed is verlopen.
Ja, het is voor de kinderen wel even spannend als ze binnenkomen en al die beveiligers in uniformen zien. En daarom ben ik er om ze gerust te stellen. Als vrouw en als moeder die zelf ook kinderen heeft.
"Ja, het is voor de kinderen wel even spannend als ze binnenkomen en al die beveiligers in uniformen zien."
De allerkleinsten vinden het soms echt spannend. Laten een traantje. Mama of oma is dan extra bezorgd. Ik besteed dan even wat extra aandacht aan hen. De wandeling door de gangen en al die gesloten deuren vinden kinderen ook vaak spannend. Maar de lampjes die gaan branden en het klikgeluid leidt hen dan af. Dan zijn ze weer kind en neemt hun nieuwgierigheid de overhand.
En dan gaat de laatste deur open, van de sportzaal! Papa roept hun naam. Komt hen gelijk halen. Sluit zijn kind in zijn armen. Dan zie ik dat koppie van hen stralen! Weg is de angst. De spanning wordt nog verder afgebroken. Speelgoed en spelletjes staan al paraat. Een hoekje met snoepjes, een zakje chips en een pakje Wicky of een flesje water wordt door hun papa aangereikt.
Hoeveel kinderen in de wereld zien hun vaders niet? Vaders die wegblijven uit de zeer kostbare leventjes van hun kinderen? Veel. Daarom waardeer ik het des te meer dat deze vaders hun kinderen wel zien. Laat mij dit werk maar doen! Ik doe dit met heel veel plezier. Er zijn voor deze gezinnen. Ze via deze weg herenigd houden. Iedereen maakt immers wel eens verkeerde keuzes of gaat met verkeerde mensen om en worden hierin meegezogen.
"Een meisje pakt mijn hand. Een jongetje wil dat ik hem draag. Dit is het grootstecompliment wat je als vrijwilligster kan krijgen."
De twee uurtjes zijn voorbij. Een meisje pakt mijn hand. Een jongetje wil dat ik hem draag. Dit is het grootste compliment dat je als vrijwilligster kan krijgen. Het winnen van hun vertrouwen en dat ze zich op hun gemak voelen bij jou. Vervolgens krijg je een welgemeend en oprecht bedankje van de vaders. Ze beseffen dat dit zonder hulp van Exodus niet plaats kan vinden. Ook krijg ik een bedankje van de PI-medewerkers. Ook al was het buiten en binnen tegen de dertig graden, iedereen is voldaan. Aan de moeders, oma's en andere familieleden breng ik positief verslag uit. "Het is heel goed gegaan! Ze hebben zich prima vermaakt met hun vader." Ook daar zie ik dan weer blije gezichten.
Ik ga weer voldaan en met een grote glimlach naar huis.
Laat mij maar werken voor Stichting Exodus en de gedetineerden.
Linda
