Annelyn (26) houdt zich al bijna de helft van haar leven bezig met detentie. Ze weet hoeveel impact de detentie van haar vader op haar leven had. Inmiddels zet ze zich al bijna een jaar in voor de 'achterblijvers'. Ze luistert naar hen om te kijken hoe ze het leven voor deze mensen gemakkelijker kan maken. “Ik weet hoe erg het is om degene die je liefhebt zo te moeten missen. Je wil niet dat anderen er op zo’n moment alleen voor staan.”
De vader van Annelyn is in 2010 voor het eerst opgepakt en toen is zijn detentietraject begonnen. “Er zijn meerdere invallen geweest. Of je nu jong of oud bent, dat zijn heftige dingen.” Vanaf dat moment veranderde het leven van Annelyn en was het onzeker wat de toekomst haar zou brengen. Uiteindelijk werd haar vader in 2019 veroordeeld en moest hij zijn straf uitzitten. “Ik had zo’n goede band met hem. Dat hij er op belangrijke momenten niet was en dat ik niet met hem kon praten, deed veel pijn.”
Vorig jaar besloot Annelyn om zich sterk te maken voor 'achterblijvers', mensen die hetzelfde meemaken als zij. “Toen dacht ik van: ik moet hier iets positiefs mee doen.’’ Ik wil laten zien aan de buitenwereld hoe het is. Het is voor mensen in deze situatie niet gemakkelijk, veel mensen schamen zich ervoor en sluiten zichzelf op. Dat is nergens voor nodig. Juist als je jezelf opsluit, blijft het lastig. Ik vind het ook moeilijk, maar het leven gaat door. Soms hoor ik ook negatieve dingen, maar daar probeer ik niets mee te doen.’’ Door zichzelf open te stellen hoopt Annelyn dat anderen haar opzoeken. “Er is geen handboek met zaken die je moet weten als je vader in detentie zit.” Andere achterblijvers kunnen bij Annelyn terecht met vragen of als ze ergens mee zitten. Dit doet ze onder andere via haar Instagramaccount: @notmycrime, waarin ze vertelt over haar ervaringen en wat haar plannen zijn.
“Het Herfstkamp van Exodus vind ik een goed initiatief. De relatie tussen ouder en kind is superbelangrijk. Het gaat om de ontwikkeling van het kind. Het draait bij zo’n kamp echt om het kind en de ouder. Het kind kan er niets aan doen en is wel voor altijd beschadigd. Dat merkte ik zeker, ook al was ik ouder. Laat staan als je nog jonger bent. Het wordt vaak erger als een kind er ook niet over kan praten. Bij het Herfstkamp hoeven ze zich niet voor hun vader of voor zichzelf te schamen. Ze zijn met andere kinderen die hen begrijpen. In Nederland zijn er zoveel kinderen waarvan een ouder vastzit. Ondanks de belemmeringen van detentie voor de vader-kind relatie zijn dingen zoals het Herfstkamp wel mogelijk. Die mogelijkheid maakt voor die kinderen zoveel verschil.”